Zmęczony kogut.

Idę do urzędu. Pani przy stanowisku miła, zainteresowana Gabrysią i Anastazją. Zagaduje, pozwala powybierać im długopisy z całej kubkowej kolekcji ( Nastce najbardziej przypada do gustu ten z reklamą Wyborowej ). Załatwiam i odpowiadam na rzucane kątem pytania: że jaka różnica wieku, że dwie dziewczynki ( czy aby na pewno ). Pod koniec Pani wysuwa wniosek: musi być ciężko kobiecie z dwójką małych dzieci.

„Tak jak widać” - odpowiadam.

Jesteśmy w sklepie. Stoimy w kolejce do wagi. Gabrysia zamierza zważyć i wycenić wybrane owoce. Nastka rozgląda się z pozycji „w spacerówce”. Kobieta przed nami odwraca się, dokładnie mierzy. Jej wzrok zatrzymuje się na mnie. Słyszę pełne ubolewania: „Pani to się umorduje z tymi dziećmi”.

„Ma Pani rację.” – mówię – „Jestem nieziemsko umordowana”.

Wieczorem pytam męża, czy wyglądam aż tak źle. No ja wiem, że jestem większa ( dowiedziałam się o tym wczoraj ). Jednak skoro tyję, znaczy, że mam czas jeść. Jeśli mam czas na jedzenie, znaczy, że dzieci mnie aż tak nie absorbują.

Na razie rozważam opcję zrobienia sobie jakiegoś fantazyjnego tatuażu na twarzy: umordowanego strusia na czole albo koguta na policzku. Myślę, że rozwiązałby problem.