Za rękę z monitorem oddechu i oczywiście po pasach.

Umieszczenie monitora oddechu na liście zakupów zrobionej przed narodzinami Gabrysi było chyba jedną z lepszych decyzji, jakie podjęliśmy w tej kwestii. W jej łóżeczku mieliśmy go rok, teraz korzysta z niego Anastazja.

Nie uważam, że nabycie tego urządzenia świadczy o tym, że jestem przewrażliwioną mamą. Problem śmierci łóżeczkowej istnieje, nie jest do końca wyjaśniony. Wiadomo, że nie uchronię dziecka przed wszystkimi zagrożeniami, ale jeżeli przed czymś mogę albo jestem w stanie zwiększyć bezpieczeństwo (oczywiście w ramach zdrowego rozsądku) zrobię to. Jeżeli mogę kupić droższy, ale posiadający odpowiednie atesty, spełniający swoje zadanie w razie stłuczki fotelik samochodowy – kupię. Jest to dla mnie ważniejsze od kilku kolejnych zabawek, które miałyby dostać dziewczyny. Jeżeli ważne jest prawidłowe zapięcie pasów, będę pilnowała, by tak były zapięte, nawet jeśli zajmie to więcej czasu i jedziemy tylko sto metrów dalej. Jeżeli mogę uczyć dziecko, jak ma przechodzić przez ulicę, żeby uniknęło niebezpieczeństwa, będę to robiła za każdym razem i do bólu konsekwentnie. Jeżeli uważam, że ulica jest zbyt ruchliwa i Gabrysia musi iść ze mną po chodniku za rękę, będzie ze mną tak szła, nawet jeśli usłyszę, że przesadzam i wymyślam, bo wystarczy na nią patrzeć.

Mąż niekiedy zarzuca mi, że  pesymistycznie wybiegam w przyszłość i odrobinę przesadzam. Nie zgadzam się z nim. Myślę, że dobre nawyki i zachowanie ostrożności nie zaszkodzą. Zwłaszcza wobec sytuacji, które mogą stanowić prawdziwe zagrożenie.

Za to (a niektórzy w moim otoczeniu właśnie to uważają za zachowania nieodpowiednie, którym należy zapobiegać) nie panikuję, gdy Gabrysia biega po nierównej nawierzchni (bo przecież może się przewrócić i musi właśnie wtedy iść za rękę), kurzy celowo szurając stopami po ziemi, pobrudzi się w trakcie jedzenia (…).

Zaczyna się od monitora oddechu, a pewnie skończy za naście lat na pogadankach o bezpiecznym seksie. To jest chyba po prostu efekt uboczny miłości, kiedy robimy wszystko, żeby nasze pociechy nic złego nie spotkało. Myślę, że odpowiednio kwalifikuję sobie to „złe” – poobijane kolana do nich nie należą, ale potrącenie przez samochód już zdecydowanie tak. Uwagi innych w tym temacie mnie nie interesują.