Zazdrość, muchy i budzenie.

No i w końcu pojawiła się. To chyba nawet lepiej, bo przynajmniej jest naturalnie. Czasami myślałam już, że mam ziemskie wcielenie anioła w postaci Gabrysi (jako starszej siostry). Staram się dbać o to, by moja uwaga nie była skupiona dłuższy czas tylko na jednej z córeczek i muszę przyznać, że utrzymywanie takiego „polikontaktu” weszło mi w nawyk. Coraz częściej tulę i pocieszam obie równocześnie. Bywają już jednak takie chwile, gdy starsza woli być sama w ramionach mamy (chociaż zawsze rezerwuję dla niej taki czas, ale zaczęła wybierać go sobie ona). Nie życzy sobie wtedy obecności Nastusi. Nie zawsze są to wygodne momenty i muszę nauczyć się sobie z nimi radzić. Na razie zdarzyło się to chyba ze dwa razy. Udało mi się wtedy zająć czymś Anastazję i poświęcić chwilę na tulenie Gabrysi. Wiem jednak, że jeżeli będzie się to częściej powtarzało, będę musiała radzić sobie niekiedy inaczej. Jak? Nie mam zielonego pojęcia. Za nic w świecie nie chcę odmawiać bliskości, jeżeli jej potrzebuje.

Kolejną nowością jaką udało mi się ostatnio zaobserwować, był „konflikt” między siostrami. Poszło o zabawkę. Bawiła się nią Nastusia, Gabrysia nie zamierzała jej zabierać, chciała się tylko przyłączyć. Anastazji nie spodobało się to i energicznymi ruchami (wyglądała jakby odganiała od siebie muchy) próbowała odepchnąć jej ręce. Gabriela ze stoickim spokojem i delikatnie acz zdecydowanie co jakiś czas chwytała małą za przedramiona, by uniknąć uderzeń i być może przekonać do podzielenia się zabawką. Nastka nie dawała na wygraną. Gabrysia odpuściła. Nie reagowałam, obserwowałam jedynie całe zajście. Byłam ciekawa jak rozwinie się sytuacja. Poza tym nigdy takiej akcji w wykonaniu dziewczyn nie widziałam. Zazwyczaj to Nastusia próbowała przyłączyć się do Gabrysi i we wszystkich zabawach dominowała właśnie ona. Nastusia była jeszcze za mała, by oponować w sposób, który przyniesie jakieś efekty. Ratowały ją tylko moje mediacje.

Zaczynają się pierwsze starcia, ale siostry są jednak bardzo za sobą. Gdy Gabrysia budzi się wcześniej i pokręci się jakiś czas po mieszkaniu, w pewnym momencie zaczyna się nudzić i jako że tłumaczę jej, że Nastusia śpi i trzeba być cichutko przy jej łóżeczku, podchodzi do niego bezszelestnie, zagląda i budzi ją półgłosem „Asssiiiiaaauuuuu, Asssssiiiiaaaauuuu” („Anastazja, Anastazja”).